Wyprawa na wschód - dzień 1. Rozkręcamy się

Dzień przed wyprawą był bardzo chłodny i deszczowy. Miałam już po południu zapakować sakwy na rower i pojechać do Michała, żeby na spokojnie wszystko przepakować. Jednak deszcz padał i nie zamierzał przestać, a prognozy na najbliższe dni były niezbyt zachęcające. Dzień zakończył się tak, że tata wieczorem podwiózł mnie autem do Michała, razem z sakwami i rowerem.
I wyszło tak, że zamiast wcześniej i ze spokojem, to o 22:00 w pośpiechu wyciągałam wszystkie rzeczy z sakw, żeby wszystko przepakować i zapakować w ostatecznej formie. To pierwsza długa wyprawa, na którą zabraliśmy też przednie sakwy, więc mieliśmy zrezygnować z worków. Jednak przekonałam Michała, żeby namiot spakować do worka, będzie wygodniej i przyda się, żeby np. usiąść na nim wieczorem. :)



Położyliśmy się spać późno i nie chcieliśmy się zrywać zbyt wcześnie. Poranne ogarnięcie się, wyjście i ostatnie przygotowania rowerów zajęły nam sporo czasu.



Przed 10 wyruszyliśmy, początkowo nasza trasa prowadziła PTR-em czyli Piastowskim Traktem Rowerowym. Pogoda była bardzo dobra, 20 stopni, lekkie słoneczko. Jechało się przyjemnie, po deszczu z dnia poprzedniego zostały tylko kałuże.
I niestety już na początku wyprawy przytrafiła się pierwsza mała usterka. Mój łańcuch ocierał o kółeczko przerzutki, które było skrzywione. Tuż przed wyprawą Michał kupił małe kombinerki, których w tym momencie użył. Trafiony zakup! :)



Uporaliśmy się z tym i wspomagani lekkim wiaterkiem jechaliśmy dalej. W pewnym miejscu mieliśmy niezłą przeprawę przez gigantyczne błotko, dlatego trochę dalej zjechaliśmy ze szlaku, by ominąć fragment drogi leśnej i pojechać asfaltem.



Dłuższą przerwę na odpoczynek i jedzonko zrobiliśmy w Węglewie koło kościoła. Poznaliśmy tam historię Pani z Wyspy czyli Matki Boskiej Wspomożycielki Wiernych.



Im bliżej Gniezna, tym krajobraz był coraz bardziej charakterystyczny dla tych terenów. Oczywiście nie mogło zabraknąć wiatraków.





Popołudniową porą dotarliśmy do Gniezna i postanowiliśmy zrobić kolejną regenerującą przerwę koło katedry.





Zjedliśmy bułki i trochę słodyczy w towarzystwie bardzo natrętnej osy, która nie dożyła końca naszego posiłku - na własne życzenie. :P



Wyjechaliśmy z Gniezna i bez postoju kręciliśmy do Trzemeszna, gdzie zrobiliśmy zakupy i pojechaliśmy dalej PTR, aż do końca szlaku, czyli miejscowości Izdby.



Dalej kierowaliśmy się śladem w nawigacji, który Michał wyznaczył przy pomocy map od Google. :) Przejechaliśmy przez Mogilno i rozglądaliśmy się za miejscem za nocleg. Co ciekawe znaleźliśmy je w lasku przy drodze, który Michał wyparzył kilka miesięcy przed wyprawą na Google Street View. :D Nie wiązałam z tym żadnych nadziei, na zdjęciu nie widać czy podłoże dobre itd., poza tym myśleliśmy, że to zbyt daleko i nie uda nam się tam dojechać jednego dnia. Warunki były jednak dobre i zajechaliśmy daleko, a jazdę zakończyliśmy po 19:00. Szybko zrzuciliśmy bagaże z rowerów i zajęliśmy się namiotem oraz przygotowaniami do spania.



Rozłożenie namiotu zajęło nam moment, bo postraszyło nas kilka kropelek drobniutkiego deszczu, który szybko przeszedł.



Jednak gdy szykowałam kolację, niebo zaczęło robić się dziwne. Zdążyłam zagotować wodę, zalać zupki i musiałam wszystko szybko chować do namiotu, bo zaczęło padać konkretnie. Niebo było niesamowite, z jednej strony niebieskie przechodzące w szare, a z drugiej czerwono-pomarańczowe od zachodzącego słońca. Jak zwykle zdjęcie nie oddaje w pełni tego pięknego widoku.



Zjedliśmy w namiocie i mimo dość wczesnej pory poszliśmy spać w szumie usypiającego deszczu. Odpoczynek nam się należał. ;) Oby tylko rano już nie padało!