Poranek przywitał nas niepewną pogodą. Gdy wyszłam z namiotu zza chmur przebijało się słońce, lecz po kilkunastu minutach całe niebo zaciągnięte było szarymi chmurami.



O 9:00 otwierano punkt informacji turystycznej i pani miała nam powiedzieć czy uda się przejechać kładką. Mieliśmy więc ponad 2 godziny na śniadanie i pakowanie. 





Na miejscu okazało się, że już wszystko jest ok, więc trochę wypytałam panią co warto zobaczyć w Białymstoku, skorzystałam z toalety i ruszyliśmy w drogę. Kładka jest ciekawą atrakcją, ma około kilometra długości, są 4 pływające pontony, w Waniewie i na środku są dwie wieże widokowe. 



Pierwszy ponton był dość dużym wyzwaniem, trzeba było go trzymać, żeby nie odpłynął i wtargać ciężkie rowery. Był znacznie niżej, niż kładka, więc nie było to łatwe. Dla jednej osoby wręcz niemożliwe.



Drugi ponton nie miał łańcucha, ale odległość do przepłynięcia była tylko trochę dłuższa niż on sam i przepłynęliśmy ciągnąc za linki stabilizujące. Tylko trudniej było utrzymać go przy wysiadaniu. 



Na środku odcinka znajduje się punkt widokowy i ławeczka, przy której się zatrzymaliśmy. Było nam zimno, słońce chowało się za chmuramii wiało, a od tej wszechobecnej wody i bagien też ciągnęło chłodem.



Trzecia i czwarta kładka były najłatwiejsze do pokonania, choć droga do przepłynięcia była najdłuższa. 





Za kładkami, w Śliwnie zrobiło się o wiele cieplej, oddaliliśmy się od tych rozlewisk. Dalsza droga wiodła nas już głównie asfaltami, a za miejscowością Konowały jechaliśmy już Green Velo, aż do Białegostoku ścieżką wzdłuż drogi.



W Białymstoku straciliśmy pół dnia. Na wjeździe zrobiliśmy spore zakupy w Biedronce, później jeszcze kilka kilometrów do centrum, ciągle przejścia, światła... Dodatkowo trochę źle pojechaliśmy i nadłożyliśmy drogi. Przejazd przez centrum i deptak też zabrał sporo czasu, co chwilę zatrzymywanie się i robienie zdjęć.





Na rynku nie byliśmy długo, choć zagadał nas miejscowy rowerzysta. Pojechaliśmy jeszcze do pięknego parku i ogrodu przy Pałacu Branickich.





Później jeszcze małe zakupy w aptece i mozolne wydostawanie się z miasta, które ciągnęło się jeszcze długo... Kilka kilometrów dzieliło nas od Supraśla, jednak po drodze zatrzymaliśmy się w MORze na "obiad".



W Supraślu zatrzymaliśmy się kilka razy, żeby zrobić zdjęcia. Najpierw był monaster, czyli prawosławny klasztor, później ładny ratusz i dwa kościoły. Poniżej monaster:





Za Supraślem już spokojna, późnopopołudniowa jazda przez małe miejscowości. Wiedziałam, że przez nami jest Królowy Most, znany z filmu U Pana Boga za piecem, choć właściwie był on kręcony w okolicach, głównie w Supraślu. Mimo wszystko chciałam mieć zdjęcie pod tablicą.



Wjechaliśmy na główną drogę, ale po niecałych trzech kilometrach wróciliśmy na szlak, bo ruch był duży i jechało się nieprzyjemnie. W Zalukach zrobiliśmy zakupy na wieczór i uzupełniliśmy zapas wody w sklepie. Zastanawialiśmy się nad odmianą nazwy następnej miejscowości - Waliły Dwór... :P W Waliłach (wieczorem udało się ustalić jak to się odmienia) zjechaliśmy z Green Velo, bo ciągnęło nas w stronę Kruszynian. 
Urzekła nas następna miejscowość, Słuczanka. Malutka wioska, ze znienawidzonym brukiem, drewnianymi domami i mieszkańcami siedzącymi na ławeczkach przy drodze, a po ulicy biegały dzieci goniące kury.
I ta rozmowa dwóch dziewczynek:
- I don't like kura.
- Chicken, chicken!
- I don't like chicken. I like hot chiken!
:D

Zaraz z lasu wyjechał pan na rowerze i zapytaliśmy go jak daleko jeszcze ciągnie się bruk. W rozmowie zaczął nam opowiadać, że możemy się rozbić kawałek dalej nad rzeką, a po chwili, że u niego za płotem. Zgodziliśmy się. Zaproponował też kawę, a że była 18:30 i już mieliśmy miejsce na nocleg, to zgodziliśmy się. 
Weszliśmy do domu, w którym czas się zatrzymał chyba z 30 lat temu.



Po chwili na stole wylądowała kawa, bardziej "czysty" napój i ziemniaczki z jajkiem smażone na piecu opalanym drewnem. Wieczór w towarzystwie pana Włodzimierza i pani Ani - jego znajomej, minął szybko. Kolejne godziny uciekały przy jedzeniu, piciu, wielu opowieściach, oglądaniu kolekcji monet i nawet stuletnich banknotów. Później okazało się, że możemy spać pod dachem w tzw. letniej kuchni czyli małego domku na podwórzu. Mimo iż była to wielka rupieciarnia, to chętnie przyjęliśmy propozycję, bo zrobiło się już późno i nie mieliśmy ochoty rozkładać namiotu. 
Zrobiliśmy trochę miejsca na podłodze, rozłożyliśmy poduchy z jakichś starych foteli i po ogarnięciu wszystkiego poszliśmy spać. 

Kolejny dzień udany, pogoda dobra, brak awarii i wieczór w ciekawym towarzystwie. Bardzo gościnnym towarzystwie. :)

Kolejna nocka minęła nam spokojnie, spało się dobrze i nie było zimno. Poranek za to był bardzo chłodny, gdyż znajdowaliśmy się w cieniu. Trawa była od rosy tak mokra, jakby padał deszcz. Chodziliśmy w klapkach, żeby nie zamoczyć butów i skarpet, więc nogi już po kilku minutach mieliśmy całkowicie wymarznięte.





Kiedy wyszło słońce staraliśmy się wyjść z cienia i złapać każde ciepłe promienie. Ostatecznie, gdy już słońce pokazało sie na dobre, udało mi się wysuszyć wypraną wieczorem koszulkę, która po całej nocy była tak samo mokra jak tuż po praniu.



Ruszyliśmy na szlak i było już ciepło, słońce przyjemnie grzało. Szlakiem dojechaliśmy do głównej drogi i jechaliśmy idealnie równą ścieżką o zdecydowanie lepszej nawierzchni. Po kilku kilometrach zjechaliśmy w ubitą drogę gruntową, a przed Goniądzem czekał nas krótki odcinek starego bruku. Przez Goniądz przejechaliśmy bez zatrzymywania, licząc na to, że w Osowcu zrobimy zakupy - to był błąd. Dalej jechaliśmy znów asfaltową ścieżką wzdłuż drogi. 



W Osowcu pojechaliśmy w stronę twierdzy i dojechaliśmy do dyrekcji BPN. Zrobiliśmy sobie pieczątki w książeczkach i kupiłam sobie piękną, zieloną opaskę odblaskową z łosiami. Polecam - kosztowała tylko 2 złote. :P Były też inne gadżety w niskich cenach. Sklep spożywczy był, ale zamknięty, więc pozostało nam jechać dalej.



Wjechaliśmy na słynną Carską Drogę i po kilku kilometrach zatrzymaliśmy się w MORze na drugie śniadanie. Spotkaliśmy poznanego wcześniej Warszawiaka. Akurat kończył jedzenie śniadania, ale jeszcze trochę z nami został i rozmawialiśmy o sakwach, bagażnikach i rowerach. On pojechał dalej, a my posiedzieliśmy jeszcze chwilę.



Carską Szosą jechało nam się bardzo dobrze i sprawnie, w pewnym momencie nawet trochę monotonnie - cały czas tylko asfalt i las. Ale takie odcinki też są fajne, można trochę nadrobić. Był środek dnia, więc nie spotkaliśmy żadnego łosia. 
Dotarliśmy jednak do miejsca znanego nam z wcześniej oglądanego filmiku na youtubie, czyli wieży widokowej Bagno Ławki. Michał nawet marzył, żeby tam spać. Dobrze, że byliśmy tam w południe i nie nalegał na realizację pomysłu. :P 





Po wejściu na górę i zrobieniu zdjęć wróciliśmy na szlak. Niebawem skończyła się Carska Szosa i dojechaliśmy do Strękowej Góry gdzie był mały, wiejski sklep. Kupiliśmy picie i zjedliśmy lody w towarzystwie miejscowych, popijających już popołudniowe (było po 13:00) piwo. :) Doradzili nam, aby do Tykocina nie jechać szlakiem, bo tam straszne piachy. Cofnęliśmy się więc i skręciliśmy w podaną drogę, nasza trasa do Tykocina pokrywała się z Podlaskim Szlakiem Bocianim. 



Tykocin od samego wjazdu wyłożony jest brukiem, podobnie jak większość głównych ulic, więc kiedy tylko się dało jechaliśmy chodnikiem.





Wjechaliśmy akurat na plac Czarnieckiego, z pomnikiem hetmana w centrum rynku i kościołem pw. Świętej Trójcy. Akurat trwał remont i niestety ustawione były rusztowania. Zabudowa wokół rynku jest bardzo ciekawa.





W Tykocinie zrobiliśmy wielkie zakupy, żeby uzupełnić zapas picia, słodkości i mieć co zjeść na kolację. Ruszyliśmy w dalszą drogę, jeszcze przez kilka miejscowości jadąc szlakiem. W Jeżewie znów na jakiś czas rozstaliśmy się z GV, ponieważ naszym celem było Waniewo i przeprawa przez Narew kładką Waniewo - Śliwno.



Przy kładce miejscowi poinformowali nas, że nie można się dostać na drugą stronę, bo przy jednym z promów jest zerwany łańcuch. Tuż obok była informacja turystyczna, pech chciał, że została zamknięta 25 minut wcześniej. Był jednak podany numer komórkowy do pracującej tam pani i w rozmowie obiecała, że z samego rana poinformuje pracowników parku o zaistniałej sytuacji i poprosi o naprawienie usterki. 
Mieliśmy czas do 9:00 rano, więc postanowiliśmy znaleźć nocleg w Waniewie. Nie chcieliśmy jechać znów dookoła, bo była to dla nas jedna z ciekawszych atrakcji. 



Nocleg udało nam się znaleźć na ogrodzie, niedaleko kościoła. Od razu zajęliśmy się rozkładaniem namiotu i gotowaniem.





Było jeszcze dość wcześnie, słonecznie i ciepło, więc spokojnie i bez pośpiechu zjedliśmy sobie obiadokolację czyli pulpety w sosie pomidorowym z makaronem. Później jeszcze wieczorna toaleta i do spania. O 21:20 już leżeliśmy w śpiworkach.

Kolejny dzień można zaliczyć do udanych, piękna pogoda, oby tak dalej... :)

Pierwsza nocka minęła spokojnie, było ciepło, sucho i bez zakłóceń. Obudziliśmy się dość wcześnie, ale poranne czynności i pakowanie zajęły nam tradycyjnie około dwóch godzin. Po 9:00 ruszyliśmy w drogę w kierunku Augustowa.



Tam zakończyliśmy zeszłoroczną wyprawę przy okropnej deszczowej pogodzie. Teraz pogoda była o wiele lepsza, zza chmur przebijało się słońce i było ciepło. 



Krążyliśmy trochę po Augustowie szukając kościoła i Mszy o odpowiadającej nam porze. Przejechaliśmy się trochę po mieście odwiedzjąc m.in. Kanał Augustowski. Tutaj już było na tyle ciepło, że Michał zdjął długi rękaw.









Przed kościołem mieliśmy trochę czasu więc podjechaliśmy sobie do jeziora Necko. Było naprawdę pięknie i ciepło, aż kusiło, żeby wskoczyć do jeziorka na szybką kąpiel.



Msza była długa, z okropnie nudnym kazaniem, a sama architektura kościoła dziwaczna. Jak rakieta, albo latarnia morska :D Kto to zbudował...?



Dalej jechaliśmy już szlakiem Green Velo, minęliśmy dworzec kolejowy, znienawidzony przez nas roku poprzedniego. Wyjechaliśmy z miasta i jechaliśmy przez las, a następnie dookoła jeziora Sajno. Gdy przejeżdżaliśmy obok miejsca postojowego mieliśmy się nie zatrzymywać, bo już było późno i straciliśmy tego dnia już sporo czasu. Stanęliśmy jednak na chwilę i zachwycaliśmy się pięknym widokiem. Podjechał też do nas rowerzysta z Warszawy, którego później jeszcze kilkukrotnie spotkaliśmy na trasie.
Dodatkowo wyjęłam apteczkę i zajęłam się stopą, którą niewiadomo dlaczego zaczął mi obcierać but. 



Po kilku kilometrach zatrzymaliśmy się znów pod sklepem, aby kupić picie i zjeść lody. Znów spotkaliśmy tego samego rowerzystę. Za dużo nieplanowanych postojów, trzeba było wprowadzić większą dyscyplinę, żeby przejechać konkretny dystans tego dnia. 
Od tego postoju w Białobrzegach jechaliśmy już znacznie sprawniej. Przejechaliśmy przez kilka miejscowości i usiedliśmy w MORze dopiero kiedy zgłodnieliśmy. 



Po jedzeniu przeanalizowaliśmy mapy, bo niebawem mieliśmy pierwszy raz zjechać z GV. Chcieliśmy koniecznie pojechać do Suchowoli - punktu oznaczonego jako środek Europy. Zaraz po ruszeniu z postoju minęliśmy tabliczkę informującą, że wjechaliśmy do Biebrzańskiego Parku Narodowego. Przed miejscowością Jagłowo zjechaliśmy ze szlaku i niebawem dojechaliśmy do Biebrzy. 
Zatrzymaliśmy się by zrobić zdjęcie i zaczepił mnie wędkarz, z którym porozmawiałam chwilę. Powiedział, że w Suchowoli jest też pomnik ks. Popiełuszki, który pochodził właśnie stamtąd.



W rzece kąpał się chłopiec, który narobił wielkiego krzyku, bo odpłynęła mu mała boja, ale ktoś szybko mu po nią podpłynął. Gdy już ruszaliśmy, powiedział nam "dzień dobry", a trzy sekundy później "do widzenia". :D Rozbawił mnie bardzo.
W miejscowości spotkaliśmy kilka osób i każdy - nie ważne czy pieszy, czy rowerzysta - mówił nam dzień dobry. 



Dalej czekało na nas kilka kilometrów przedzierania się przez większe lub mniejsze piaski, a od miejscowości Karpowicze był już asfalt aż do Suchowoli, z długim podjazdem na koniec. 



W Suchowoli wszystko co chcieliśmy zobaczyć było w jednym miejscu. Pokręciliśmy się tam chwilę, zrobiliśmy zdjęcia i tą samą drogą ruszyliśmy do Karpowicz. Zaczęło się zjazdem, ale później jechało się równie przyjemnie.



Zrobiliśmy sobie postój przy sklepie, Michał poszedł po małe zakupy na wieczór, a przy okazji najedliśmy się. 



Jadąc sobie dalej główną drogą zauważyliśmy na polu duże stado żurawi, jednak kiedy Michał podchodził bliżej od razu się spłoszyły i zerwały do lotu. Zdjęcie jest więc tylko z daleka.



Myśleliśmy gdzie by rozbić namiot, bo cały czas byliśmy w BPN-ie. Wróciliśmy na szlak, przejechaliśmy przez Dolistowo Stare i Nowe, a we Wroceniu zatrzymaliśmy się na polu namiotowym. Poza tym, że było trochę trawy na rozbicie namiotu, tuż nad Biebrzą, wiata i śmierdzący wychodek, to nie było nic nadzwyczajnego. Okazało się, że tuż obok jest pole namiotowe z prawdziwego zdarzenia, ale pewnie było drożej, no i to nasze miejsce było tylko dla nas. :)



Przed 19:00 mieliśmy już miejsce do spania, więc spokojnie rozbiliśmy namiot, zrobiliśmy sobie prysznic pod drzewkiem i zjedliśmy kolację. No może tak spokojnie to nie było, bo atakowały nas tabuny komarów. Odwiedził nas też wstrętny kocur, który próbował zajrzeć nam do namiotu, a po spłoszeniu osikał nam tropik. Całe szczęście, że tylko tropik, dość łatwo to wyczyściliśmy i już nam nie śmierdziało. :P



Poszliśmy spać wcześnie, ostatecznie zadowoleni z całego dnia i przejechanej trasy.

Pierwszy etap naszej wyprawy to podróż pociągiem, a dokładniej trzema pociągami. Trasa: Poznań - Ełk, z przesiadkami w Bydgoszczy i Olsztynie. Wszystko zaplanowane tak, że w Bydgoszczy jest 10 minut na przesiadkę, a w Olsztynie 11. 
Odjazd punktualnie o 7:46 z dworca w Poznaniu.



Jednak tuż na początku sprawa się komplikuje, pociąg przed Pobiedziskami stoi w polu około 15 minut, a w Pobiedziskach na dworcu znów tyle samo. Licząc na nadrobienie opóźnienia, poinformowaliśmy konduktora, że chcemy się przesiadać. Pociąg w Bydgoszczy czekał na przesiadających się pasażerów.



Na dworcu w Bydgoszczy wyścig, ze skrajnego peronu na skrajny - oczywiście tunelem. W dół była winda, ale tylko na jeden rower, więc najpierw zjechałam ja, a później Michał. Na drugim końcu dworca już windy nie było, albo po prostu w tym zamieszaniu jej nie dostrzegliśmy. Zwykle razem wnosimy po schodach rowery, najpierw jeden, później drugi. Tutaj z braku czasu każdy wziął swój i wspinaliśmy się po schodach. Dzięki przygodom z PKP dowiedziałam się, że jestem w stanie dźwigać takie ciężary... :D
Na pociąg zdążyliśmy, za to jedna z pasażerek strasznie psioczyła, że już dawno powinien być odjazd. 



W Olsztynie kolejny pociąg też poczekał kilka minut. Przesiadka była znacznie łatwiejsza, bo pociąg był przy tym samym peronie. W pociągu tłok, więc już w środku zdjęliśmy wszystkie sakwy i ustawiliśmy rowery tak, żeby nikomu nie przeszkadzały. Im bliżej Ełku tym mniej pasażerów, udało nam się nawet usiąść. Pociąg nadrobił stracony czas i około 16:40 wysiedliśmy na dworcu w Ełku. 



Chcieliśmy tego dnia podjechać pod Augustów, więc jechaliśmy najkrótszą drogą. W Kalinowie zatrzymaliśmy się przy sklepie, żeby zrobić zakupy. Nagle usłyszeliśmy syczenie i okazało się, że w przednią oponę Michała wbita jest pinezka. No to ładnie zaczęliśmy wyprawę, 20 kilometrów i już laczek... :P



Dalej jechaliśmy już bez komplikacji po lekko pagórkowatym terenie, ciągle było pod górkę, albo w dół. Mimo to sprawnie dojechaliśmy do miejscowości Żarnowo Drugie, gdzie zjechaliśmy z głównej trasy, żeby poszukać noclegu. 



Trochę pokrążyliśmy po okolicy i przed 20:00 już mieliśmy miejsce na nocleg. 



Rozkładanie naszego małego obozu odbyło się tradycyjnie, według wypracowanego przez nas schematu. Wspólne rozbicie namiotu, wypakowanie sakw, ja pompowałam materac, Michał spinał rowery, poukładaliśmy wszystko i zabraliśmy się za wieczorną toaletę i kolację.
Pierwszy dzień jak najbardziej udany, udało się przejechać sporo, mimo że większość czasu spędziliśmy w pociągach. Pogoda bardzo dobra, oby tak dalej! :)

...a wyszło jak zwykle! ;)

Wyruszyliśmy o 7:00 rano od Michała. W planie było odwiedzenie wszystkich kościółków tworzących Szlak Kościołów drewnianych wokół Puszczy Zielonki. Nie na raz, ale na dwa razy. Na rowerach wieźliśmy sakwy, a w nich namiot, śpiwory, palnik i cały ten obozowy bajzel, by wreszcie w tym roku poczuć ten klimat...
Prognozy pogody były jednak nieubłagane, deszcz w nocy i przez cały następny dzień. Mimo wszystko pojechaliśmy.

Pierwszym kościołem na naszej trasie był kościół św. Józefa Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny w Kicinie, tam też byliśmy na Mszy Świętej. 





Po Mszy pokręciliśmy się trochę dookoła, zrobiliśmy zdjęcia i pojechaliśmy dalej. Nadal było chłodno, ale jechało się dobrze.



Kolejnym odwiedzonym przez nas był Kościół św. Mikołaja w Wierzenicy. Byłam już tam dwa lata temu przy okazji wycieczki na Dziewiczą Górę - link do opisu tutaj. Czytając opis tamtej wycieczki uświadomiłam sobie, że w Kicinie wtedy też byliśmy, ale zupełnie o tym nie pamiętałam.



Kolejny był Kościół św. Michała Archanioła w Uzarzewie, również już przez nas odwiedzony w tym roku (tu opis). Akurat trwała tam Msza, więc zrobiliśmy zdjęcie i pojechaliśmy dalej. Zatrzymaliśmy się przy pałacu na terenie Muzeum Przyrodniczo-Łowieckiego.





Tutaj przerwa była dłuższa, Michała opuściły już chęci do jazdy i wolałby zostać na ławeczce. Zebraliśmy się jednak i ruszyliśmy w dalszą drogę. Dzień już zrobił się upalny, co znacznie odbierało nam siły. Dodatkowo wjechaliśmy w piach. Za to na spokojnych, piaszczystych drogach można dostrzec takie widoki:



Niebawem dotarliśmy do Kościoła św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Węglewie, kolejnego i ostatniego już z odwiedzonych przeze mnie wcześniej. Przy tym kościele zrobiliśmy sobie przerwę pierwszego dnia zeszłorocznej wyprawy.



Następnym punktem dnia było nieplanowane odwiedzenie Pól Lednickich.



Pojechaliśmy nad jezioro i rozsiedliśmy się tam na godzinę. Cały czas pływała koło nas mała rybka, nie spłoszyła się nawet gdy wsadziliśmy nogi do wody.





Siedziało nam się wspaniale, mimo słońca. Najedliśmy się, odpoczęliśmy, a ja wspominałam wszystkie spędzone tam chwile. :)



Podjęliśmy decyzję o powrocie do domu tego samego dnia pod wieczór i odłożeniu odwiedzin części kościołów na kiedyś. Kilka jednak było przed nami, musiałam przecież zobaczyć coś nowego. :) 
Dotarliśmy do Sławna i do Kaplicy św. Rozalii, stojącej na położonym na wzniesieniu cmentarzu. Bardzo piękna, ale niestety zamknięta.



Dalej jechaliśmy przez miejscowość o wdzięcznej nazwie Myszki i dotarliśmy do Łagiewnik Kościelnych. Tamtejszy kościół jest pod wezwaniem Bożego Ciała i w wiosce trwał odpust. Sam budynek jest odmienny od wcześniejszych, ma naturalny kolor i wysoką strzelistą wieżę. Zwiedziliśmy go również w środku.





W Łagiewnikach zrobiliśmy kolejną przerwę, tym razem koło sklepu, żeby uzupełnić zapasy picia. Zjedliśmy też lody i nawet wygrałam Big Milka, ale nie mogłam wymienić patyczka. 
Jechaliśmy dalej dość żwawo, zastanawiając się po co my to wszystko wieziemy i śmiejąc się z siebie. Przynajmniej konkretny trening z sakwami będzie zrobiony. :D 
Ostatnim odwiedzonym tego dnia był kościół św. Jana Chrzciciela w Kiszkowie. 



Później zostało nam przedzieranie się przez las, siły już mnie opuszczały, ale powoli jechaliśmy dalej.



Trochę dziwne, że jechaliśmy z sakwami i wróciliśmy do domu, ale i tak było fajnie. Lubię takie wycieczki krajoznawcze, tak piękne są nasze okolice. A Puszcza Zielonka jest przeze mnie zdecydowanie zbyt mało odwiedzana. 

Fajny dzień - mimo wszystko. :) Dziękuję za wspólne kilometry. :)

Brrr, zimno... Rano było okropnie, mokro, zimno i brzydko. Założyłam na siebie kilka warstw ciuchów i nawet chustę na głowę, bo marzły uszy. Zapakowaliśmy wszystkie sakwy i umówiliśmy się, że zostawimy je w namiocie i pojedziemy do kościoła. Mieliśmy nadzieję, że namiot się wysuszy do naszego powrotu i nie będzie potrzebny, żeby się w nim ponownie schować przed deszczem. 



Jadąc do kościoła nie widzielismy perspektyw na poprawę pogody, choć teraz dojrzałam na zdjęciu przebłysk błękitu. Na lewo od wieży kościelnej. :) 



Gdy wracaliśmy z kościoła nasze modlitwy już były wysłuchane, bo pięknie świeciło słońce.



Niestety gdy przez godzinę stałam w kościele rozbolał mnie brzuch i lędźwie. Poprzedniego dnia dopadła mnie comiesięczna dolegliwość. Nie wróżyło to zbyt dobrego dnia. 
Zostaliśmy poczęstowani herbatą, sernikiem i ciastkami. Planowaliśmy zjeść trochę i wziąć sobie resztę na drogę, ale wciągnęliśmy wszystko. :D



Nasi gospodarze byli w kościele, więc odjeżdżając zostawiliśmy liścik z podziękowaniem. Ruszyliśmy przed siebie, jechaliśmy fajną, gładką ścieżką, droga cały czas lekko się wznosiła i opadała. Te krótkie podjazdy nie były dobre, nie miałam mocy by je pokonywać. Po pięciu kilometrach był pierwszy postój, musiałam poleżeć chwilę na poboczu. Generalnie cały dzień był taki, często zsiadałam z roweru, żeby podprowadzić pod górkę, albo prosiłam o przerwę. Michał był bardzo wyrozumiały. :)





Niedługo dojechaliśmy do Stańczyków.



Pokręciliśmy się tam trochę, nie chcieliśmy wchodzić na górę, ale z dołu zrobiliśmy sobie zdjęcie.



Podjechaliśmy kawałek i zatrzymaliśmy się w fajnym MORze. Z jednej strony był widok na mosty, z drugiej, za płotem pasły się krowy. Siedzieliśmy tam prawie godzinę, zrobiliśmy kanapki, jedliśmy i grzaliśmy się na słońcu. 



Niespiesznie jechaliśmy dalej. Michał czasem pędził do przodu, żeby z zarośli pstryknąć mi fotkę. Ja czasem schodziłam z roweru i go prowadziłam. 



Widoki były bardzo ładne, głównie pastwiska, czasem pola, stawki i jeziorka. 



Mieliśmy przygodę z wyprzedzaniem wielkiego kombajnu na wąskiej drodze. Niby zjechał na bok, ale się nie zatrzymał, więc dreszczyk emocji był. Zatrzymaliśmy się na chwilkę w MORze dla wielkich ludzi. Odległość stolika od ławki i jego wysokość były ciut za duże. Ale może to my jesteśmy zbyt mali. :P



Z drogi gruntowej wyjechaliśmy na ścieżkę wzdłuż głównej i według znaków mieliśmy zaraz dojechać do Trójstyku. 



Przy drodze stoi greenvelowa ławeczka, obok jest MOR, ale do trójstyku trzeba jeszcze kawałek podjechać. Od rowerzystów spotkanych na trasie słyszeliśmy, że jest ciężki podjazd, ale wcześniej jest zjazd, więc można się nieźle rozpędzić. Problem pojawia się pewnie gdy jest dużo pieszych i trzeba na zjeździe wyhamować. Nam udało się podjechać.





To nasz drugi trójstyk odwiedzony rowerami, pierwszy był podczas wyprawy rok wcześniej. Przy słupku najpierw zrobiliśmy zdjęcia, a później dopiero spojrzeliśmy na tablicę.



Chmury tego dnia krążyły w każdą możliwą stronę, co kilkanaście minut zmieniając kierunek, w którym się przesuwały. Gdy jechaliśmy drogą na Wiżajny po prawej stronie mieliśmy widok na jezioro Bolcie w dole, a po lewej chmury niewątpliwie zwiastujące deszcz. 





Chmury zbliżały się coraz szybciej, na drodze zaczęły się pojawiać drogowskazy z Litewskimi nazwami, a my pędziliśmy do Wiżajn. 



Udało nam się znaleźć schronienie i schować w sklepie przed pierwszymi kroplami deszczu. Nabrałam ochoty na kawę, którą tam sprzedawano z ekspresu, ale okazało się, że ekspres tego dnia pojechał na jakąś imprezę w okolicy, szkoda. :( Czekając na przejaśnienie uzupełniliśmy zapas batoników, zupek i picia. Później jeszcze długo staliśmy w przedsionku.



Po deszczu jechaliśmy dalej spokojnym tempem. Chmury przybierały najróżniejsze formy. Wjechaliśmy na Green Velo, który opuściliśmy za trójstykiem. Warto było jechać przez Wiżajny, fajne wzniesienia i ładne widoki.
Gdy dojechaliśmy do jeziora Hańcza, niebo było prawie całkowicie zachmurzone. Zrobiliśmy najpierw przerwę w MORze i pogadaliśmy z innymi rowerzystami.



Obowiązkowo zjechaliśmy do jeziora i zrobiliśmy fotkę.





W Hańczy (miejscowości) zapytaliśmy o nocleg gospodarza. Musieliśmy uzbroić się w cierpliwość, bo jeździł po polu kombajnem. Kiedy podjechał wysypać plon, obraził się na syna, który krzywo ustawił przyczepę i pojechał dalej. Czekaliśmy aż przejedzie do końca pola i z powrotem. Nie był tak groźny jak się wydawał i bez oporów pozwolił nam rozbić się na jego terenie.





Robiło się coraz zimniej, więc sprawnie rozbiliśmy obóz i ugotowaliśmy zupki. Zjedliśmy je już w namiocie, bo było bardzo zimno.

Noc minęła spokojnie, spało nam się dobrze i było ciepło. Poranek był jednak chłodny i rześki. W dziennym świetle nasza miejscówka wyglądała równie pięknie jak wieczorem. Bardzo żałowaliśmy, że musimy opuszczać to miejsce.





Poranne szykowanie się do wyjazdu, mimo braku zwijania namiotu i materaca, wcale nie poszło nam szybciej. 



Chcieliśmy podziękować za serdeczność w miły sposób, więc poszukałam małego wazonika, do którego wstawiłam bukiecik polnych kwiatów. Do tego dołożyliśmy czekoladę i karteczkę z podziękowaniami.



Kiedy w końcu wyjechaliśmy, nie kierowaliśmy się Green Velo tylko w kierunku Budr. Tego dnia naszym celem było zobaczenie grobowca rodziny von Fahrenheit czyli piramidy w Rapie. Przejechaliśmy kilka kilometrów i zrobiliśmy postój, nadciągały granatowe chmury i zaczęło wiać, postanowiliśmy więc się zatrzymać. Przy okazji wyjęliśmy jedzenie, bo mimo wczesnej pory zdążyliśmy zgłodnieć.



Początkowo jechaliśmy asfaltem, który niebawem się urwał i jechaliśmy całkiem przyjemną, ubitą drogą gruntową. 



Jadąc przez las dotarliśmy do małej wioski Skalisze i zapytaliśmy miejscowego o drogę, żeby się upewnić czy jedziemy dobrze. I to chyba był błąd, bo mogliśmy pojechać prosto - krócej, a my skręciliśmy i jechaliśmy dookoła. Droga jednak była bardzo fajna, jechaliśmy pustą, asfaltową drogą przez las. Spotkaliśmy kobietę zbierającą grzyby przy drodze i zatrzymaliśmy się, żeby spytać czy jedziemy w dobrym kierunku. Krótka pogawędka się przeciągnęła, rozmawialiśmy o naszej wyprawie, pani opowiadała o sobie, dzieciach, no i o grzybach - było ich mnóstwo. Nie mogła chodzić po lesie, ale przy drodze nazbierała pełne kieszenie kurek, za to jej mąż, który wynurzył się zza drzew, miał koszyk pełniuśki pięknych, dorodnych prawdziwków. Sami nabraliśmy ochoty na zbieranie, u nas nie ma takich lasów... Jednak nam nie w głowie było zbieranie grzybów, chcieliśmy dojechać w końcu do jakiejś wioski i iść na Mszę, była niedziela. Poza tym, co my byśmy zrobili z tymi grzybami? :P



Jechaliśmy dalej i zbliżaliśmy się do Bani Mazurskich, a później odbiliśmy na Rapę. Mogliśmy od rana jechać Green Velo i w Baniach z niego zjechać, ale jakoś źle obmyśliliśmy trasę. Po drodze widzieliśmy ciekawy i nietypowy znak Uwaga psie zaprzęgi, ale tu znów daliśmy ciała i nie zrobiliśmy zdjęcia. Dotarliśmy do piramidy w Rapie, jest to grobowiec rodziny von Fahrenheid.



Prawdopodobnie została zbudowana na początku XIX wieku, wzorowana jest na piramidach egipskich, nachylenie sklepienia wewnętrznego wynosi 51°52', czyli tyle co w słynnej Piramidzie Cheopsa. Co ciekawe, podobno główny cel jej budowy został osiągnięty i pochowane tam szczątki zostały zmumifikowane. Wokół budowli krąży wiele legend, całkowicie się wykluczających, ale tak chyba musi być z takimi dziwnymi miejscami w naszym kraju. Obecnie drzwi są zamurowane, moim zdaniem bardzo dobrze, niech sobie zmarli w spokoju leżą w swoim grobie.



Przy piramidzie brakowało mi jednak tablicy informacyjnej z krótkim opisem. Pojechaliśmy dalej, przejechaliśmy przez Rapę i wjechaliśmy do następnej miejscowości, czyli Żabina.



Tu był kościół, ale Msza - ostatnia tego dnia - właśnie się kończyła. Weszliśmy do sklepu, chcąc kupić coś do jedzenia, ale był to sklep na końcu świata i nie było w nim nic. To znaczy coś tam było, głównie napoje, piwo, chipsy i batoniki. Kupiliśmy chipsy, batony i trochę starych i niedobrych ciastek na wagę.



Byliśmy bardzo blisko Obwodu kaliningradzkiego, w pewnym momencie tylko pół kilometra od granicy. Następne kilometry były ciężkie. Stwierdzenie, że droga była dziurawa byłoby nie na miejscu, bardziej był to asfalt w dziurach. Droga była kamienista, ze sterczącymi resztkami asfaltowej nawierzchni. Jechało się po tym koszmarnie, dodatkowo jazdy nie ułatwiał nam wiatr i podjazdy, a ja nie czułam się zbyt dobrze. Za to widoki były bardzo ładne, nawet słońce przebijało się zza chmur. 





Mijane miejscowości znów miały zabawne nazwy: Widgiry, Maciejowa Wola, Rogale czy Juchnajcie. :) Spotkaliśmy wypasające się owce, krowy, a później nietypowe zwierzaki, chyba daniele.



Zbliżając się do Gołdapi naszym oczom ukazała się Piękna Góra, z obrotową kawiarnią. Nie było nam dane tamtędy przyjeżdżać, ale GV tam prowadzi.



Zagadką dla nas była odmiana nazwy Gołdap, dlaczego nie jedziemy do Gołdapu, tylko do Gołdapi... przecież to Gołdap, a nie Gołdapia... :P Gdy dojechaliśmy do tego miasta byliśmy lekko zdenerwowani, kilkanaście minut wcześniej zamknięto punkt informacji turystycznej, gdzie chcieliśmy się wyposażyć w mapy i atlasy na kolejne odcinki szlaku. Trzeba korzystać póki są te darmowe, tylko jak, skoro bywamy w odpowiednich miejscach, ale zawsze w nieodpowiednich porach.



W Gołdapi przyjechaliśmy przez centrum i pojechaliśmy do Biedronki kupić coś na obiad i uzupełnić zapasy. Chcieliśmy usiąść pod jakimś daszkiem, bo zbierały się niepokojące chmury, ale nie było gdzie. Ruszyliśmy więc, od tego momentu kierując się znowu GV.



Kolejna głupota tego szlaku - nie prowadzi koło tężni, które są chyba największą atrakcją w tym miejscu. No cóż, może kiedyś je odwiedzimy, jak będziemy w wieku odpowiednim do wakacji w sanatorium. :P
Tymczasem wyjechaliśmy z miasta i wypatrywaliśmy MOR-u, na próżno. Lekko głodni i coraz bardziej zirytowani jechaliśmy przez las. Nie zatrzymywaliśmy się bo chmury nadal straszyły deszczem, a gdy się przejaśniło to mieliśmy nadzieję, że skoro tak dawno nic nie było, to pewnie zaraz będzie jakiś milutki MOR(dor). Nie możemy mieć pretensji o to, że go nie było, ale mieliśmy o to, że nie było oznaczeń z odległością do następnego miejsca postoju. To kolejny minus szlaku, brakuje konsekwencji w oznaczeniach. Dla porównania droga do Węgorzewa z poprzedniego dnia.
Gdy wreszcie dotarliśmy do wyczekiwanego MOR-u, przekonaliśmy się, że hasło "łańcuch atrakcji" właściwie dobrze opisuje ten szlak. Twórcy przygotowali dla nas kolejną - wytężanie wzroku. Wielkości czcionki na tablicy nie dopasowano do wysokości, na której ją umieszczono. Szczęście w nieszczęściu, że na wszystkich jest to samo i nic nie straciliśmy... :D



Usiedliśmy pod daszkiem i zajęliśmy się jedzeniem, w końcu konkretnym. Były bułki, sałatka jarzynowa, a nawet deser czekoladowy z kubeczka. Podziwialiśmy sposób mocowania (że się trzymały) worków na bagażniku u grupki, która też zrobiła sobie postój. Wesoła gromadka, mieli nawet mały głośnik, z którego puszczali muzykę. Widok z MOR-u był całkiem ładny.



Ruszyliśmy dalej i po kilku kilometrach zaczęliśmy rozglądać się za noclegiem.



Zaglądaliśmy w kilka miejsc i pytaliśmy nad Jeziorem Czarnym, ale w większości działkowicze wracali do domu, a mieszkańcy chętnie by kasowali za miejsce na trawniku. Zjechaliśmy ze szlaku, wyjechaliśmy na asfalt i dotarliśmy do Dubeninek. Zaglądaliśmy w jedno miejsce, bo chcieliśmy spać na dziko, ale zauważyłam kogoś zbierającego jabłka koło domu i zapytaliśmy o kawałek trawnika na jedną noc. I tak właśnie nasz namiot wylądował na trawce za stodołą. Było zimno, więc szybko zabraliśmy się rozbijanie obozu i szykowanie do spania. 





Przyszedł do nas syn właścicieli, pogadaliśmy z nim trochę, opowiadał o odwiedzających ich zającach, a także o tym, że niekiedy można zauważyć łosia na polu. Nam się nie udało wypatrzyć nic, oprócz bocianów mieszkających tuż obok. Później pożyczył nam ładowarkę i przyniósł jeszcze kilka jabłek. :)
Najedliśmy się, ubraliśmy się ciepło i poszliśmy spać.

Poranek powitał nas deszczem i chłodem, gdy przestało padać poszliśmy do altanki zrobić sobie śniadanko. Nasza gospodyni przyniosła nam kilka ogórków z ogródka oraz poczęstowała pyszną kawą. Poza pogodą było cudownie. Dość mocno wiało, ale dzięki temu namiot nam się suszył. Dowiedzieliśmy się też gdzie jest zamek, a także, że jest teraz własnością prywatną. 



Zwinęliśmy namiot, zapakowaliśmy wszystko na rowery i wyjechaliśmy, najpóźniej ze wszystkich dni, bo około 11:30. Pojechaliśmy do wspomnianego zamku krzyżackiego



Przy zamku chwilka przerwy, zdjęcie i ruszyliśmy dalej. Nie ociągaliśmy się zbytnio, bo pogoda była cały czas bardzo niepewna. Tego dnia nie było nam po drodze z Green Velo, bo chcieliśmy zobaczyć Wilczy Szaniec w Gierłożu, czyli główną kwaterę Hitlera. Kierowaliśmy się więc na Kętrzyn, do którego mieliśmy prawie 20 kilometrów. Trochę wiało i nie jechało się lekko, Michał wykorzystał okazję i chwilę jechał za ciągnikiem, krzyknął do mnie, żebym też się przyczepiła, ale akurat grzebałam w przedniej torbie w poszukiwaniu aparatu i nie zdążyłam.



Po pewnym czasie dotarliśmy do miejsca, które już widziałam, 3 lata wcześniej, podczas mojej pierwszej mazurskiej wyprawy (niestety byłam wtedy świeżakiem na bikestats i jej nie opisałam). Trochę się tam zmieniło, tuż obok wiatraku powstało rondo. Nie zatrzymywaliśmy się jednak, zrobiłam tylko zdjęcie z roweru bo zaczęło kropić.



Trochę dalej zatrzymaliśmy się i założyliśmy peleryny, bo deszcz zaczął padać mocno.



Kilka następnych kilometrów nie należało do przyjemnych - jechaliśmy w deszczu, aż do Kętrzyna, gdzie zlokalizowaliśmy Biedronkę. Oczywiście wstąpiliśmy na zakupy, peleryny wisiały sobie przy koszykach, a my czekaliśmy na przejaśnienie i ocieplenie. Mieszkańcy Kętrzyna chyba czuli w kościach, że się wypogodzi, bo w prawie każdym koszyku, który wyjeżdżał ze sklepu był węgiel na grilla. Nic w tym jednak dziwnego, w końcu była sobota, a na dodatek trwał już długi weekend.



Deszcz padał i padał, a my czekaliśmy i czekaliśmy... Gdy z nieba leciały już tylko niegroźne kropelki, ruszyliśmy dalej, niebawem zza chmur nieśmiało przebiło się słońce.



Po pięciu kilometrach dojechaliśmy do Gierłoża i naszym oczom ukazał się zatrważający widok. Wzdłuż ulicy zaparkowane samochody, na ulicy stały samochody, przerwy między nimi wypchane motocyklistami i rowerzystami, a w pozostałą przestrzeń wepchnięci piesi. Niestety nic za darmo nie rozdawali... :D



Miejsce nas nie zachwyciło, wjechaliśmy tam, obejrzeliśmy mapkę i nawet nie liczyliśmy ile musielibyśmy zapłacić za wstęp, nie mówiąc o przewodniku, a nawet (!) parkowaniu roweru... Na terenie jest knajpa, stoliki, parasole - nasuwa się pytanie czy to jeszcze historia czy już tylko komercja...





Braliśmy pod uwagę plan, żeby pojechać jeszcze do Pozezdrza (kwatera Himmlera), ale postanowiliśmy go porzucić i nie nadkładać drogi, tylko kierować się z powrotem w stronę GV. Było chłodno, ale jechało się dość dobrze, nie spotkaliśmy niestety żadnego łosia. :)



Momentami droga była idealnie gładka.



Przez jakiś czas miałam pasażera na gapę, przyznam szczerze, że początkowo mnie wystraszył, jak poczułam "coś" na łydce.



Po drodze mijaliśmy dużo drzewek owocowych i w końcu skuszona nimi, zerwałam dwa cudownie pachnące jabłka. Oczywiście Michał naśmiewał się ze mnie, że zjem wszystko co znajdę. 



Pogoda wreszcie okazała się dla nas łaskawa i słońce znów zaczęło pięknie świecić.





Dotarliśmy do GV i pięknego MORu, z cudownym widokiem na jezioro Przystań, które łączy się z Mamrami. 



Tam spotkaliśmy parę rowerzystów, która jechała Green Velo w drugą stronę, pokazali nam atlasy i mapki szlaku, które można dostać w CIT-ach i podobnych miejscach. Spędziliśmy w tym miejscu godzinę, rozwieszone peleryny wyschły, a my posililiśmy się smacznymi bułeczkami. 



Dalsza droga była specyficzna, prowadziła fajną, równą ścieżką i co kilkaset metrów były tabliczki ile jeszcze do Węgorzewa. W samym mieście ok, najbardziej podobało nam się na przystani.



Wyjechaliśmy z Węgorzewa, chcieliśmy przejechać jeszcze kilka kilometrów i szukać miejsca na nocleg. 



Asfalt się skończył, jechaliśmy drogą gruntową, a później znów po tych szarych kamieniach, już nam znanych z wcześniejszych odcinków. Po drodze jechaliśmy przez las, ale tereny były wilgotne, niezbyt dobre na rozbijanie namiotu. 



W pewnym momencie zjechaliśmy ze szlaku, Michał na nawigacji widział drogę, która niedaleko schodzi się z GV, w dodatku była asfaltowa. Asfalt skończył się zaraz za zakrętem i jechaliśmy po piachu, dziurach i kamieniach, w dodatku pod górę. :P



Dotarliśmy do szlaku, był MOR, obok krzaki, zastanawialiśmy się nawet czy tam nie przenocować. Jednak jakaś parka chyba miała randkę, bo popijali sobie drinki w kieliszkach. Nie chcieliśmy im przeszkadzać. Usłyszeliśmy jakiś hałas w pobliżu i za drzewami dojrzeliśmy mały domek, podjechaliśmy tam i postanowiliśmy zapytać o nocleg w ogródku. Właścicielka zapytała czy tu, czy w ich ogródku koło domu. Gdy dowiedzieli się, że chcemy rozbić namiot, zaproponowali nam nocleg w domku, który latem wynajmowali gościom. Na górze było już nakryte dla kolejnych na następny dzień, ale na dole mogliśmy przespać się jedną noc. Usłyszeliśmy zdanie: "Dobrze Wam z oczu patrzy, więc zrobimy Wam za darmo". Trafiliśmy do raju i otaczały nas anioły. :)



Byłam bardzo zadowolona z propozycji, kolejny dzień był chłodny, więc fajnie było przespać się pod dachem. Początkowo myśleliśmy, że nasi gospodarze wypoczywają na swojej działce i będą tam spali, ale przyjechali tylko przygotować miejsce na przyjazd gości i pojechali do domu. Rano mieliśmy zostawić klucze w umówionym miejscu.





Zostaliśmy oczarowani pięknem tego miejsca i jego klimatem. Zakochaliśmy się w nim i z pewnością kiedyś tam wrócimy jeśli będzie taka możliwość.



Gdybym wiedziała, że tak zakończy się ten dzień, w Węgorzewie wjechalibyśmy do sklepu i w koszyku wylądowało by jakieś wino na wieczór. Ah, jak pięknie... :)