Wyprawa na wschód - dzień 9. Asfalt w dziurach

Noc minęła spokojnie, spało nam się dobrze i było ciepło. Poranek był jednak chłodny i rześki. W dziennym świetle nasza miejscówka wyglądała równie pięknie jak wieczorem. Bardzo żałowaliśmy, że musimy opuszczać to miejsce.





Poranne szykowanie się do wyjazdu, mimo braku zwijania namiotu i materaca, wcale nie poszło nam szybciej. 



Chcieliśmy podziękować za serdeczność w miły sposób, więc poszukałam małego wazonika, do którego wstawiłam bukiecik polnych kwiatów. Do tego dołożyliśmy czekoladę i karteczkę z podziękowaniami.



Kiedy w końcu wyjechaliśmy, nie kierowaliśmy się Green Velo tylko w kierunku Budr. Tego dnia naszym celem było zobaczenie grobowca rodziny von Fahrenheit czyli piramidy w Rapie. Przejechaliśmy kilka kilometrów i zrobiliśmy postój, nadciągały granatowe chmury i zaczęło wiać, postanowiliśmy więc się zatrzymać. Przy okazji wyjęliśmy jedzenie, bo mimo wczesnej pory zdążyliśmy zgłodnieć.



Początkowo jechaliśmy asfaltem, który niebawem się urwał i jechaliśmy całkiem przyjemną, ubitą drogą gruntową. 



Jadąc przez las dotarliśmy do małej wioski Skalisze i zapytaliśmy miejscowego o drogę, żeby się upewnić czy jedziemy dobrze. I to chyba był błąd, bo mogliśmy pojechać prosto - krócej, a my skręciliśmy i jechaliśmy dookoła. Droga jednak była bardzo fajna, jechaliśmy pustą, asfaltową drogą przez las. Spotkaliśmy kobietę zbierającą grzyby przy drodze i zatrzymaliśmy się, żeby spytać czy jedziemy w dobrym kierunku. Krótka pogawędka się przeciągnęła, rozmawialiśmy o naszej wyprawie, pani opowiadała o sobie, dzieciach, no i o grzybach - było ich mnóstwo. Nie mogła chodzić po lesie, ale przy drodze nazbierała pełne kieszenie kurek, za to jej mąż, który wynurzył się zza drzew, miał koszyk pełniuśki pięknych, dorodnych prawdziwków. Sami nabraliśmy ochoty na zbieranie, u nas nie ma takich lasów... Jednak nam nie w głowie było zbieranie grzybów, chcieliśmy dojechać w końcu do jakiejś wioski i iść na Mszę, była niedziela. Poza tym, co my byśmy zrobili z tymi grzybami? :P



Jechaliśmy dalej i zbliżaliśmy się do Bani Mazurskich, a później odbiliśmy na Rapę. Mogliśmy od rana jechać Green Velo i w Baniach z niego zjechać, ale jakoś źle obmyśliliśmy trasę. Po drodze widzieliśmy ciekawy i nietypowy znak Uwaga psie zaprzęgi, ale tu znów daliśmy ciała i nie zrobiliśmy zdjęcia. Dotarliśmy do piramidy w Rapie, jest to grobowiec rodziny von Fahrenheid.



Prawdopodobnie została zbudowana na początku XIX wieku, wzorowana jest na piramidach egipskich, nachylenie sklepienia wewnętrznego wynosi 51°52', czyli tyle co w słynnej Piramidzie Cheopsa. Co ciekawe, podobno główny cel jej budowy został osiągnięty i pochowane tam szczątki zostały zmumifikowane. Wokół budowli krąży wiele legend, całkowicie się wykluczających, ale tak chyba musi być z takimi dziwnymi miejscami w naszym kraju. Obecnie drzwi są zamurowane, moim zdaniem bardzo dobrze, niech sobie zmarli w spokoju leżą w swoim grobie.



Przy piramidzie brakowało mi jednak tablicy informacyjnej z krótkim opisem. Pojechaliśmy dalej, przejechaliśmy przez Rapę i wjechaliśmy do następnej miejscowości, czyli Żabina.



Tu był kościół, ale Msza - ostatnia tego dnia - właśnie się kończyła. Weszliśmy do sklepu, chcąc kupić coś do jedzenia, ale był to sklep na końcu świata i nie było w nim nic. To znaczy coś tam było, głównie napoje, piwo, chipsy i batoniki. Kupiliśmy chipsy, batony i trochę starych i niedobrych ciastek na wagę.



Byliśmy bardzo blisko Obwodu kaliningradzkiego, w pewnym momencie tylko pół kilometra od granicy. Następne kilometry były ciężkie. Stwierdzenie, że droga była dziurawa byłoby nie na miejscu, bardziej był to asfalt w dziurach. Droga była kamienista, ze sterczącymi resztkami asfaltowej nawierzchni. Jechało się po tym koszmarnie, dodatkowo jazdy nie ułatwiał nam wiatr i podjazdy, a ja nie czułam się zbyt dobrze. Za to widoki były bardzo ładne, nawet słońce przebijało się zza chmur. 





Mijane miejscowości znów miały zabawne nazwy: Widgiry, Maciejowa Wola, Rogale czy Juchnajcie. :) Spotkaliśmy wypasające się owce, krowy, a później nietypowe zwierzaki, chyba daniele.



Zbliżając się do Gołdapi naszym oczom ukazała się Piękna Góra, z obrotową kawiarnią. Nie było nam dane tamtędy przyjeżdżać, ale GV tam prowadzi.



Zagadką dla nas była odmiana nazwy Gołdap, dlaczego nie jedziemy do Gołdapu, tylko do Gołdapi... przecież to Gołdap, a nie Gołdapia... :P Gdy dojechaliśmy do tego miasta byliśmy lekko zdenerwowani, kilkanaście minut wcześniej zamknięto punkt informacji turystycznej, gdzie chcieliśmy się wyposażyć w mapy i atlasy na kolejne odcinki szlaku. Trzeba korzystać póki są te darmowe, tylko jak, skoro bywamy w odpowiednich miejscach, ale zawsze w nieodpowiednich porach.



W Gołdapi przyjechaliśmy przez centrum i pojechaliśmy do Biedronki kupić coś na obiad i uzupełnić zapasy. Chcieliśmy usiąść pod jakimś daszkiem, bo zbierały się niepokojące chmury, ale nie było gdzie. Ruszyliśmy więc, od tego momentu kierując się znowu GV.



Kolejna głupota tego szlaku - nie prowadzi koło tężni, które są chyba największą atrakcją w tym miejscu. No cóż, może kiedyś je odwiedzimy, jak będziemy w wieku odpowiednim do wakacji w sanatorium. :P
Tymczasem wyjechaliśmy z miasta i wypatrywaliśmy MOR-u, na próżno. Lekko głodni i coraz bardziej zirytowani jechaliśmy przez las. Nie zatrzymywaliśmy się bo chmury nadal straszyły deszczem, a gdy się przejaśniło to mieliśmy nadzieję, że skoro tak dawno nic nie było, to pewnie zaraz będzie jakiś milutki MOR(dor). Nie możemy mieć pretensji o to, że go nie było, ale mieliśmy o to, że nie było oznaczeń z odległością do następnego miejsca postoju. To kolejny minus szlaku, brakuje konsekwencji w oznaczeniach. Dla porównania droga do Węgorzewa z poprzedniego dnia.
Gdy wreszcie dotarliśmy do wyczekiwanego MOR-u, przekonaliśmy się, że hasło "łańcuch atrakcji" właściwie dobrze opisuje ten szlak. Twórcy przygotowali dla nas kolejną - wytężanie wzroku. Wielkości czcionki na tablicy nie dopasowano do wysokości, na której ją umieszczono. Szczęście w nieszczęściu, że na wszystkich jest to samo i nic nie straciliśmy... :D



Usiedliśmy pod daszkiem i zajęliśmy się jedzeniem, w końcu konkretnym. Były bułki, sałatka jarzynowa, a nawet deser czekoladowy z kubeczka. Podziwialiśmy sposób mocowania (że się trzymały) worków na bagażniku u grupki, która też zrobiła sobie postój. Wesoła gromadka, mieli nawet mały głośnik, z którego puszczali muzykę. Widok z MOR-u był całkiem ładny.



Ruszyliśmy dalej i po kilku kilometrach zaczęliśmy rozglądać się za noclegiem.



Zaglądaliśmy w kilka miejsc i pytaliśmy nad Jeziorem Czarnym, ale w większości działkowicze wracali do domu, a mieszkańcy chętnie by kasowali za miejsce na trawniku. Zjechaliśmy ze szlaku, wyjechaliśmy na asfalt i dotarliśmy do Dubeninek. Zaglądaliśmy w jedno miejsce, bo chcieliśmy spać na dziko, ale zauważyłam kogoś zbierającego jabłka koło domu i zapytaliśmy o kawałek trawnika na jedną noc. I tak właśnie nasz namiot wylądował na trawce za stodołą. Było zimno, więc szybko zabraliśmy się rozbijanie obozu i szykowanie do spania. 





Przyszedł do nas syn właścicieli, pogadaliśmy z nim trochę, opowiadał o odwiedzających ich zającach, a także o tym, że niekiedy można zauważyć łosia na polu. Nam się nie udało wypatrzyć nic, oprócz bocianów mieszkających tuż obok. Później pożyczył nam ładowarkę i przyniósł jeszcze kilka jabłek. :)
Najedliśmy się, ubraliśmy się ciepło i poszliśmy spać.