Najpierw pojechałam sama na chwilę do Plewisk, podwieźć tacie kawkę do pracy, a później na przejażdżkę z Lotką.
Ona przyjechała do mnie i pijąc kawę, czekała aż zjem obiad.
Gdy już byłam gotowa mogłyśmy ruszać. Celem była Osowa Góra, tak po prostu wymyśliłam sobie, że dawno tam nie byłyśmy. 
Jak już jechałyśmy, przypomniałam sobie, że nie przetarłam wcześniej nasmarowanego łańcucha, więc zatrzymałyśmy się przy sklepie. Zaczepił nas Miłosz i mimo naszych protestów stwierdził, że pojedzie z nami.
Pojechaliśmy w stronę Wypalanek:



Dalej przez Trzebaw i Górkę, by wjechać na PdP. Jechało się bardzo dobrze. W okolicy jeziora Góreckiego zjechaliśmy na czerwony szlak. Przejechaliśmy koło jeziora Skrzynka i wyjechaliśmy koło leśniczówki - Miłosz już nie wiedział gdzie jest. :P



Dalej jechaliśmy cały czas czerwonym szlakiem, bardzo lubię tę jego część, jest cicho i spokojnie. :)
Zaczęło się trochę podjazdów i piachu, później zjazd koło Kociołka i już pod górę. Powiedziałam Miłoszowi, żeby się nie martwił, bo poczekamy na niego jak podjedziemy. Trochę prowadził, później znów podjechał trochę, a na koniec powoli doprowadził rower na górę. Kiedyś będzie podjeżdżał całość :)






Później podjechaliśmy jeszcze na chwilę na wieżę widokową:




Lotka zauważyła, że nie ma bidonu, więc cofnęłyśmy się do poprzedniego miejsca postoju i rzeczywiście tam go zostawiła. Dojechałyśmy do Miłosza, który na nas czekał, zjechaliśmy w dół po kocich łbach i wjechaliśmy w piach. Jadąc pierścieniem dotarliśmy do jeziora Góreckiego, gdzie tradycyjnie zatrzymaliśmy się na chwilę, by zrobić zdjęcie:



A tu Miłosz zaliczający podjazd na drodze wzdłuż jeziora:



Boczną bramą wjechaliśmy na teren dyrekcji WPN-u, ale po chwili wygonił nas jakiś pan z ochrony.



Dalej pojechaliśmy w stronę Jarosławca, przez Rosnówko i kładkę, a następnie polną drogą do Chomęcic. Miłosz już był delikatnie zmęczony, ale dzielnie pedałował bez żadnego marudzenia. :) Podjechaliśmy jeszcze do sklepu na lody i tam posiedzieliśmy trochę przed powrotem do domu. Lotka pobawiła się jeszcze z pieskiem:



Dzięki Wam za wycieczkę :) Miłoszowi gratuluję kolejnego pobicia swojego rekordu! :)

Pojechałam do Michała rowerem zahaczając o Stare Miasto, gdzie się spotkaliśmy. Kupiliśmy książeczkę KOT i pojechaliśmy do Michała. Z powrotem Michał odprowadził mnie do Lubonia, gdzie dojechała do nas Lotka. Chwile postaliśmy i pogadaliśmy, a Michał dodatkowo wyregulował jej hamulec. Później już wracałyśmy we dwie. Lotka mnie odprowadziła pod sam dom. 
Dzięki za obstawę! :P

Pojechałam z Michałem do Poznania do CCR Sportu obejrzeć małe sakwy Ortlieba, bo zastanawia się nad zakupem :)
Później jeszcze do Konarzewa na spotkanie KSM-u :)

Po południu wybrałam się rowerem do Michała z kilku powodów:
- było gorąco i nie chciałam się kisić się w komunikacji miejskiej,
- wzięłam sakwy, żeby zabrać od Michała część bagażu na wyprawkę,
- zabrałam ze sobą bagażnik przedni i chciałam, żeby Michał mi go zamontował.

Gdy jechałam do niego i byłam na Dębinie Lotka napisała do mnie sms z pytaniem, czy pójdziemy na rower jak się ochłodzi. Będąc już u Michała napisałam, że może po mnie przyjechać. Po wymienieniu kilku smsów, zapewnieniu jej, że się nie zgubi, zgodziła się przyjechać. 
My poszliśmy do piwnicy przykręcić bagażnik, później uszykowaliśmy i zapakowaliśmy do sakw część bagażu, a gdy wychodziliśmy z mieszkania, Lotka już podjeżdżała pod blok.



Michał przejechał się rowerem Lotki, bo znowu jej coś stukało. A tak prezentował się mój nowo założony bagażnik:



Później razem ruszyliśmy w drogę. Michał jechał z nami do Lubonia, rozstaliśmy się przy Factory i we dwie pojechałyśmy dalej. Razem przejechałyśmy przez Komorniki do Rosnowa, gdzie się pożegnałyśmy.
Fajna przejażdżka, o niebo lepsza niż autobusem. :)

Po spędzeniu połowy dnia w kościele na Prymicjach znajomego księdza wróciliśmy do domu, szybko zjedliśmy obiad i wskoczyliśmy na rowery. Jechaliśmy do Michała mamy bo miała tego dnia imieniny. 
Powrót prawie po ciemku, Michał odprowadził mnie do domu, a po drodze jeszcze dołączyła do nas Lotka, która wyjechała po mnie do Lubonia. :)

Już od zeszłego roku gdzieś z tyłu mojej głowy siedziała myśl o przejechaniu zielonego szlaku rowerowego, który przebiega przez moje okolice. Kilka dni temu mama Michała dała nam zbadanie tego szlaku. Znaliśmy jego część, ale nie wiedzieliśmy gdzie jest początek i koniec. W sobotę Michał przyjechał do mnie i postanowiliśmy pojechać do Szreniawy, a z tamtąd udać się najpierw w jedną stronę, później w drugą, jeśli wystarczy czasu. Lotka także zgłosiła chęć wyjazdu, więc o 16:00 umówiliśmy się koło wejścia do muzeum. Czekaliśmy na nią kilka minut, w tym czasie wypróbowałam nagrywanie trasy w telefonie i zrobiłam zdjęcie:



Już razem z Lotką pojechaliśmy na szlak. Kilkaset metrów dalej oznaczony skręt, przejazd pod wiaduktem kolejowym i koniec oznaczeń. Z nadzieją na ujrzenie kolejnego białego kwadratu z czarnym rowerem i zielonym paskiem dojechaliśmy do Komornik, gdzie po spojrzeniu na mapę okolicy, postanowiliśmy zawrócić. Cofnęliśmy się do wspomnianego już wiaduktu i odbiliśmy w stronę lasu, jednak tam też ani śladu oznaczeń. Natknęliśmy się tylko na pozostałości jakiegoś szałasu w lesie:



Wróciliśmy do Szreniawy i podjechaliśmy do Lotki na działkę, bo Michał chciał zobaczyć ogródek, a potem wróciliśmy na szlak. 



Prowadził nas dobrze znaną drogą w stronę jeziora Jarosławieckiego, przez lasek pomiędzy jeziorami, do Rosnówka. Jechaliśmy dalej przez las na Wypalanki, potem w stronę Glinek i Konarzewa. Na razie jest tam przejazd, ale jak prace nad budową nowej drogi będą postępować, to wkrótce przejazdu nie będzie. 



Wyjechaliśmy w Konarzewie przy parku, przejechaliśmy przez wieś i skierowaliśmy się, zgodnie z oznaczeniami, w stronę Głuchowa. Tam ślad znów się urwał, więc znalezienie początku/końca szlaku jest niemożliwe. Być może jest to pętla, ale tego nie wiemy. W Głuchowie pojechaliśmy "na własną rękę" prosto do Rosnowa, gdzie rozdzieliliśmy się z Lotką i pojechaliśmy do mnie. 

Przejażdżka bardzo fajna, ale zastanawiamy się kto zarządza takim szlakiem i kogo można o niego zapytać. :)

W sobotnie popołudnie po powrocie od Michała i zjedzeniu obiadu pojechaliśmy nad jezioro Góreckie. 





Po drodze zgarnęliśmy Lotkę i we trójkę pojechaliśmy w stronę Jarosławca, a dalej do Jezior i ścieżką wzdłuż jeziora Góreckiego. Naszym celem nie była długa wycieczka, tylko "plaża" na końcu jeziora. Michał chciał zrobić filmik zachodu słońca nad jeziorem, poskładany ze zdjęć robionych co 5 sekund. 



Kiedy tylko dotarliśmy na miejsce, żałowaliśmy, że nie zabraliśmy ze sobą kocyka i jakiegoś dobrego jedzonka. Michał ustawił aparat na 50 minut, później kolejne 50 minut i trzeci raz, ale tylko na chwilę. Wyszedł nam z tego filmik, który trwa 21 sekund. :)





Na zakończenie zrobiłam zdjęcie jeziora tuż po zachodzie i pojechaliśmy.



Grajzerówką dotarliśmy do Szreniawy, pożegnaliśmy się z Lotką bez zatrzymywania się u niej i pojechaliśmy prosto do domu.

Po dwóch nieudanych próbach pojechania po nowe spodenki do Puszczykowa, w końcu nam się udało tam wybrać. Michał jechał z pracy, a ja stałą trasą jechałam w jego kierunku. Spotkaliśmy się na Dębinie i zrobiliśmy chwilkę przerwy, bo chciałam zjeść batona. Później żwawo ruszyliśmy w stronę Puszczykowa, nie zatrzymując się nigdzie, bo zostało niewiele czasu do zamknięcia sklepu. Zachmurzone niebo też groziło cały czas mniejszym lub większym opadem. 
Dotarliśmy do sklepu i mieliśmy prawie pół godziny do zamknięcia, więc ze spokojem przymierzyłam portki. Jedne kupiłam sobie takie jak mam, dobre i sprawdzone. Drugie z damską wkładką - kiedyś trzeba spróbować i przekonać się czy będzie wygodniejsza. :)
Po zakupach wsiedliśmy na rowery i wracaliśmy przez WPN. W lesie już zaczyna się pięknie zielenić. 



Przez Grajzerówkę dotarliśmy do Szreniawy, dalej do domu. Pół kilometra przed domem zaczęły spadać pierwsze krople deszczu, a później już na dobre się rozpadało.

 Michał miał przyjechać do mnie po pracy, więc postanowiłam, że po niego pojadę. Jechałam przez Luboń, Dębinę i pierwszy raz przez nowy most na Starołękę:



Dotarłam miejsca, w którym pracuje Michał i musiałam poczekać kilka minut, aż się przebierze i wyjdzie. :)



Razem wracaliśmy również przez Luboń i Komorniki do domu. 

Już przed świętami planowaliśmy z Michałem wyjście na rower w Poniedziałek Wielkanocny. Pogoda zapowiadała się dobra i taka też okazała się być w dniu wyjazdu. Rano do kościoła, później śniadanko, trochę babeczki i szykowanie się na rower. Ubieranie się w ciuchy rowerowe zajęło mi jak zwykle więcej czasu niż powinno. Postawiłam na zrezygnowanie z softshellu i ubrałam koszulkę oraz bluzę termoaktywną. Wyjechałam 15 minut później, niż zamierzałam. :P Jednak Michał też miał kilka minut poślizgu i nie było go w umówionym miejscu. Ruszyłam powoli w jego kierunku, nad autostradą zatrzymałam się na chwilę by zrobić zdjęcie. 



Pojechałam dalej i na Dębinie spotkałam Michała. Pojechaliśmy do Lubonia i wjechaliśmy na Nadwarciański Szlak Rowerowy. 



Zaraz nastąpiła chwila przerwy na poszukanie skrytki przy starym moście. 



Szlakiem jechało się bardzo fajnie, słońce świeciło i grzało, tylko chwilami zawiewał wiaterek. Pąki już prawie pękają na drzewach i to tylko kwestia czasu, aż się zazieleni. Trzeba będzie przyjechać tu znów za jakiś czas. 



Znaleźliśmy zaciszne miejsce nad rzeką na postój. 





Lubimy taką pogodę, kiedy można się zatrzymać na dłużej i nie robi się zimno od razu. Wyjęliśmy jedzenie, picie, usiedliśmy i zachwycaliśmy się ciepłem i widokami. 





Po pół godziny odpoczynku wyjechaliśmy znów na szlak. Kręcąc powoli dotarliśmy do Puszczykowa, gdzie ludzi na szlaku było mnóstwo. Wolny, świąteczny i pogodny dzień robi swoje, każdy chce wyjść z domu i poczuć wiosnę. :)



Poszukaliśmy jeszcze skrytki przy muzeum Arkadego Fiedlera.
Słynna lodziarnia też już była otwarta i kolejka jak zwykle była spora. :)



Przejechaliśmy obok i skręciliśmy w kierunku Mosiny. Dotarliśmy do drogi na Osową Górę i czekał nas podjazd. Od razu zrobiło się gorąco! :) Ale pedałując szybko i lekko pokonaliśmy górkę bez cierpień :P



Zdjęcie wieży widokowej zrobiliśmy tylko z daleka. Tu też kręciło się sporo osób. 



Pojechaliśmy w głąb WPN-u i tłumy ludzi na ścieżkach były dla nas zbyt przytłaczające, żeby w pełni cieszyć się z obecności w tym miejscu. Mój WPN - zawsze cichy i spokojny, często można usłyszeć stukanie dzięcioła i śpiew ptaków. Jednak nie tym razem, dało się słyszeć tylko gwar rozmów, piski dzieci i szczekanie małych kejtrów, których ciężko było nie porozjeżdżać. 
W naszym (a na pewno moim) ulubionym miejscu zrobiliśmy króciutki postój, pstryknęłam tradycyjną fotkę. 



Ruszyliśmy dalej przedzierając się przez gąszcz spacerowiczów, których kiedyś już nazwaliśmy "łajzami". :D Pojechaliśmy w stronę Jarosławca i Rosnówka, kierując się do domu.



Na kładce w Rosnówku kilka zdjęć i pojechaliśmy do Chomęcic. Dzwonili już do mnie, że czekają na nas z jedzeniem. 



Dziękuję za fajną przejażdżkę i aktywnie spędzony świąteczny dzień. :*